درد واره ها

درد های من

جامه نیستند 

                تا ز تن در آورم 

چامه و چکامه نیستند

                             تا به رشته سخن در آورم

نعره نیستند

               تا ز نای جان در آورم

درد های من نگفتنی

درد های من نهفتنی ست

درد های من اگرچه مثل درد مردم  زمانه نیست

درد مردم زمانه است

مردمی که چین پوستینشان

مردمی که رنگ روی آستینشان

مردمی که نام هایشان

جلد کهنه شناسنامه هایشان

                                       درد میکند

من ولی تمام استخوان بودنم

لحظه های ساده سرودنم

                                 درد میکند

انحنای روح من

شانه های خسته غرور من

تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است

کتف گریه های بی بهانه ام

بازوان حس شاعرانه ام

                              زخم خورده است

درد های پوستی کجا؟

درد دوستی کجا؟

این سماجت عجیب 

                         پا فشاری شگفت درد هاست

درد های آشنا 

درد های بومی غریب

درد های خانگی

درد های کهنه لجوج

اولین قلم

            حرف حرف درد را

                                 در دلم نوشته است

دست سر نوشت

خون درد را

             با گلم سرشته است 

پس چگونه سرنوشت نا گزیر خویش را رها کنم؟

درد

      رنگ وبوی غنچه دل است

پس چگونه من

رنگ و بوی غنچه را ز برگ های تو به توی آن جدا کنم؟

دفتر مرا

         دست درد میزند ورق

شعر تازه ی مرا

                    درد گفته است

درد هم شنفته است 

از چه حرف میزنم ؟

درد حرف نیست

درد، نام دیگر من است 

من چگونه نام خویش را صدا کنم؟...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: